Tot vrij recent hebben zelfs zeer gerenommeerde wetenschappers als Nobelprijswinnaar Niko Tinbergen en Bruno Bettelheim er op onvoorstelbare wijze naast gekleund door bv te stellen dat autisme een gevolg was van een liefdeloze moeder (waardoor kinderen in de 60’er jaren werden weggehaald bij hun ouders) of dat het het gevolg van een trauma zou zijn. Geloof het of niet: Tinbergen vond dat het kind gedwongen stevig vastgehouden moest worden om de aversie tegen aanraking te doorbreken… (postuum inleveren die Nobelprijs, zou ik zeggen)
Ook heden ten dagen wordt er heel wat ‘deskundigen’ onzin uitgekraamd. Het is dus zaak op te letten in hoeverre je gesprekspartner op de hoogte is.
Er zijn gelukkig ook een aantal goede bronnen voor informatie te noemen; niet te min omdat er meerdere Aspergers met de hun bekende grondigheid onderzoek naar het fenomeen Asperger gedaan hebben! (bv Prof. Dr. Temple Grandin en Clare Sainsburry)
In ‘het veld’ zijn er eveneens de grote verschillen in deskundigheid te zien. Als vuistregel kun je stellen dat ‘deskundigen’ die Asperger omschrijven als een stoornis liever met een gezonde dosis wantrouwen te benaderen zijn. De echte deskundigen spreken eerder over ‘een conditie in het autistisch spectrum’ of van een kenmerk.
Echte hulp kun je het meest verwachten van mensen die in staat zijn te denken vanuit de beleving van het Asperger-kind; let dus op vanuit welk perspectief gepraat wordt:
“Wij kunnen de veiligheid van het kind niet garanderen” is wat anders als “We denken dat de wereld voor Jantje soms onveilig is, maar we weten niet altijd hoe dat komt of wat we moeten doen zodat hij dat anders ervaart”